vr, 20 sep 2013 – 14:42
is het nog ver?
canada staat bekend om zijn ruimte. ook hier, in een stad met ruim anderhalf miljoen mensen, merk je dat de montrealse stedenbouwers een ander gevoel voor ruimte hadden dan onze nederlandse friemelaars. de straten zijn breed en lang, op de stoep loop je gemakkelijk met 5 mensen naast elkaar en zelfs de stoeptegels zijn vele malen groter.
dit houdt een flinke aanpassing van het inschattingsvermogen in. even de straat oversteken is een hele excursie en wanneer je de ‘derde straat links’ moet, ben je zo een kwartier verder. met al die uitvergrote straten, wordt het beeld ook wat eentoniger. zorgen voor de nodige afwisseling tijdens de routes van ben ik nu hier was dan ook niet makkelijk. toch bracht ook daar de ruimte van canada ons een oplossing. aangezien niet elke vierkante meter hier een bestemmingsplan hoeft te hebben, zijn er veel prachtige vergeten plaatsen. een verlaten parkeerplaats met op een muur de tekst “live dangerously”. een met onkruid begroeid hofje waarin een oude fauteuil op twee poten tegen een muur rust. een pleintje tussen twee huizenblokken waar slechts de resten van een verkeersbord indiceren dat het ooit gebruikt werd.
mcgill gansters
door al deze ruimte lijkt het alsof de mensen ook meer ruimte in hun hoofd hebben. de canadezen die we ontmoeten zijn open, ontspannen en vrij. in nederland zijn de dansers gewend aan vreemde blikken, opmerkingen en soms zelfs bedreigingen van toevallige voorbijgangers. de passerende canadezen kijken nauwelijks op of om wanneer danseres ulrike zich tussen een aantal vuilniszakken vouwt.
we vermoeden dat ook een ander element een rol speelt in deze ‘desinteresse’. in de universiteitsbuurt waarin we werken (door insiders de mcgill ghetto genoemd) wonen voornamelijk studenten en werknemers verbonden aan de universiteit. zij studeren een jaartje hier en geven een jaartje daar les. elke zoveel jaar wisselt de buurt van samenstelling en daardoor is de wijk van niemand en tegelijkertijd van iedereen.
verdwaald
hoewel wij ons heerlijk relaxed voelen in deze open en nonchalante getto, vertelt een jonge studente uit vermont een ander verhaal. sinds zij in montreal woont voelt ze zich verdwaald in de stad. als de stad van iedereen is, en daarmee van niemand, hoor jij ook niet echt bij de stad. je blijft een toevallige passant, tussen alle andere passanten.
stralend vertelt de amerikaanse dat ze tijdens am i here now (onze engelse ben ik nu hier) voor het eerst het gevoel had echt bij de stad te horen. ze werd pas echt een onderdeel van de stad toen ze opeens die vreemde trapconstructie zag, omdat de danseres er aan ging hangen. en diep inademde toen de voice-over sprak: “what smells?” langzaam en vrijwel onopgemerkt voelde ze haar relatie met de stad veranderen, elke steen, elk persoon, werd onderdeel van een groter verhaal.
lekker roddelen met je stad
ook, bekende ze, voelde het goed een geheim te delen met de voorheen vijandige stad. door iets te weten wat je eigenlijk niet hoort te weten, over dat onschuldige huis op de hoek, waar volgens de voice-over de bewoners weliswaar elke dag de vloer stofzuigen, maar de afgelopen drie jaar slechts één keer hun moeder met alzheimer bezocht hebben. of zoals het moment tijdens de try-out. we waren ongeveer een kwartier bezig, en we hoorden via onze koptelefoon “if i turn right here, will i meet the love of my live?” en toen op dat moment een nette man in pak voorbij kwam, keken we elkaar allemaal aan, met dezelfde grijns op ons gezicht. op dat moment deelden we één gedachte, wij en de stad tegenover die arme man, die onze blikken ontweek en snel doorliep.
een stevige roddel is goed voor je vriendschap, het delen van een spannend geheim is goed voor je relatie met je stad. want al die ruimte is prima, maar van te veel afstand wordt niemand gelukkig…
Share with your friends
